باسمه تعالی

... در اوایل بعثت نبیّ گرامی اسلام حضرت محمد مصطفی ( ص ) مشرکین ، افرادی را که تازه به دین مبین اسلام گرویده بودند ، مورد آزار و اذیّت قرار میدادند . جوانان باایمان برای اینکه از شّر مشرکین در امان باشند همه روزه برای اقامه نماز یومیّه به درّه های اطراف مکّه  می رفتند و فریضه نماز را دور از چشم مخالفین انجام می دادند . در یکی از این روزها گروهی از مشرکین رسیدند و با مشاهده عبادت آنان ، لب به توبیخ و سرزنش گشودند و نسبت به آئین مقدس اسلام بدگوئی کردند ... سرانجام کار دو گروه به درگیری و زد و خورد انجامید .

در این میان سعد بن مالک که از سخنان مشرکین و اهانت آنان به اسلام خشمگین شده بود استخوان فَکِّ شتری را از زمین برداشت و بر سر یکی از آنان کوبید که در اثر این ضربه سر او شکست و خون جاری شد و این اولین خونی بود که در اسلام بر زمین ریخت .

سعد بن مالک از جوانان پرشور و انقلابی صدر اسلام بود او در سن 17 سالگی به آئین پیامبر( ص ) ایمان آورد و در شرایط قبل از هجرت همه جا وفاداری خود را به اسلام و مخالفت خویش را با سنن نادرست جاهلیت ابراز می نمود .

سعد میگوید : من نسبت به مادرم خیلی مهربان و نیکوکار بودم . موقعیکه اسلام را قبول کردم و مادرم آگاه شد به من گفت : فرزندم این چه دینی است که انتخاب کرده ای یا باید از آن دست برداری و به آئین بت پرستی برگردی و یا من آنقدر از خوردن و آشامیدن امساک میکنم تا بمیرم .

سعد با آنکه به مادرش خیلی علاقه داشت با کمال مهربانی و ادب گفت : من از دینم دست
نمی کشم و از شما نیز درخواست میکنم که از خوردن و آشامیدن خودداری نکنید . مادر به گفته فرزندش اعتنا نکرد و از آنجائیکه تصور میکرد که فرزندش با آن همه مهر و محبتی که نسبت به او دارد از دین خود دست خواهد کشید ، اعتصاب غذا نمود و از خوردن و آشامیدن امساک کرد . غافل از اینکه مهر الهی آنچنان در دل و عمق جان سعد نفوذ کرده است که مهر مادری هم نمی تواند در برابر آن مقاومت نماید به همین جهت رو به مادر خود که در این چند روز خیلی ضعیف شده بود کرد و گفت :

" وَ الله لَو کانَت لَکِ اَلفُ نَفْسٍ فَخَرَجَتْ نَفْساً  نَفْساً ما تَرَکْتُ دِینی  "

" بخدا قسم اگر هزار جان داشته باشی و یک یک از تنت خارج شود من از دینم دست برنمی دارم . ”